Column – Vertraging

Ik heb besloten elke maand een column te schrijven, waarin ik mijn lessen van de afgelopen maand met je deel. Zoals je van me bent gewend; eerlijk, kwetsbaar en met een vleugje humor.

Deze column had vertraging. En ik ook.
Want boy, life happened afgelopen maand.
Soms zijn er van die maanden waar je doorheen fladdert en alles licht voelt.

Dat was deze maand niet. 

Het leven trok meerdere malen aan de handrem. Met name door een zieke peuter die virus na virus meenam naar huis. Een passendere naam voor een kinderopvang is Het Bacillenhuis. Of het Snotterpaleis.

Anyway, het enige wat je kan doen als het leven je overkomt, is nog meer in de overgave stappen.

Accepteren. Accepteren. Accepteren.
Te vaak heb ik me er tegen verzet en mezelf afgevraagd:

” Waarom overkomt dit mij nu? “

Met elke keer de nadruk ergens anders.
Soms op dit.
Soms op mij.
En soms op nu.

Inmiddels kan ik heel snel in de overgave-modus. In de acceptatie-modus. Want ik weet dat me alleen maar energie kost als ik me constant verzet tegen wat is.

Boedhha omschrijft het lijden als volgt:

• Je wilt iets wel, wat er niet is

OF

• Je wilt iets niet, wat er wel is 

Denk daar maar eens goed overna. 

Hoe vaak wil jij iets wel wat je nog niet hebt behaald?
Een bepaald doel, streefgewicht of omzetdoel.

En hoe vaak wil je iets niet wat er wel is?
Onzekerheid bij jezelf, regen terwijl je fietst of ziektes bij geliefden. 

Het enige recept is dus rust. Acceptatie.
En vooral in verbinding met mezelf blijven

Want ik in de overgave stap, dan kan ik voor mijn kind zorgen. Als ik me verzet tegen wat is, dan raak ik alleen maar meer gefrustreerd.

En heus gaat dat met de nodige uitdagingen. 
Maar het is wel iets wat je kunt trainen.
Door alle kleine dingen die op je pad komen ook te accepteren. En niet meer te frustreren. Te irriteren.

Begin de dag maar eens met hardop tegen jezelf zeggen:

” Vandaag omarm ik alles wat op mijn pad komt “

En vergeet daarna niet je mooist glimlach op te zetten.